PERXUDRES*

Ez û Amojina Xecê li ser rêya Urfayê ne, em tev ji Osmanîyê vedigerin. Amojina Xecê ya rast amojina dîya min e, lê ez jî ji wê re dibêjim amojin. Disekine Amojina Xecê, disekine disekine û diayan li dû hev rêz dike: ''Xwedê ji te razî be qîza min. Te ez gihandim lawê min. Xwedê mirazê te bike, Xwedê te newestîne. Ez her tim diacîya te me.'' Di ber diayan re, bi xem û keseran re dibêje Amojina Xecê: ''Ji destê doz û dehwan çû xeribîyê lawê min, li xerîbiyê jî çû rehma Xwedê û li xerîbiyê hat veşartin.'' Bi Kurdîya xwe ya sisto-misto nizanim wê çito aş bikim. Diayeka pîrika min tê bîra min. “Rehma Xwedê lê be Amojin'' dibêjim, ''bira her hestîyekî wî di destê melaykekê de be.” Kesereka kûr dikişîne û tenê “Amîn” dibêje; dûra bê sewt bê deng li rê dinêre Amojina Xecê. Ez jî muzîkekê vedikim û bi dîqet erebeya xwe dajom. Bêdengîya Amojina Xecê û dengê muzîkê, min diavêjin bîra pirsan. ''Çi ye xerîbî?'' dibêjim ji xwe re, '...

Di erebeya xwe de li ser Pira Dîcleyê me. Baraneka pir dibare û ez nîvro ji kar derketime jibo hinek tiştên serêşîyê diçim qereqolê. Ji gujeguja baranê nexweşê min yê 19 salî Hesen tê ber çavê min. Tê bîra min, berîya du hefteyan bo kontrola kemoterapîyê hatibû odeya min. Bi birîna xwe û bi çavên xwe yên kesk û gir hatibû. Jiber baranê şil bibû. Min gotibû ‘’Ka were hindur rûne, tu şil bûyî, sar e îro.’’ Di devê derî de bi çavên xwe yên xweşik kenîyabû û gotibû ‘’Na, ez baş im xocam, ezê tiştekî bipirisim û biçim, otobusa min a Tetwanê radibe.’’ Bi israr min gotibû ‘’Temam were rûne, rûne, dûre bipirse’’ Hatibû û li ser pirsên wî, li ser pirsên min, pişta xwe vekiribû. Jiber birîna pişta wî bêhna mirîyan jê dihat. Pişta wî ne jiber baranê, jiber enfeksîyona birîna wî şil bibû. Min gotibû ‘’Tu bi vî şeklî nikarî herî Tetwanê.’’ Wî jî gotibû ‘’Na ezê biçim, dergîstîya min li benda min e, ne mimkûn e bimînim.'' Îro xeber dan min, gotin Hesen entûbe ye, nikare nefesê bistî.. Hew di...

Min di cihekî de xwendibû, digot: ''Can bi janê çêdibe..'' Wisa ye yan na nizanim, lê gelekî baş dizanim ku di jîyanê de hîsa herî giran jan e; me mezin dike. Herkes dizane vê yekê, herkes li ser vê fikrê ye, lê herkes jana xwe nas nake. Belkî jî jiber vê em carinan wenda dibin, dibin xerîbê vê gerdûna mezin. Ew ne bes e, em dibin xerîbê bedenên xwe û fikr û ramanên xwe dûra. Belkî jî em ditirsin, em ji jîyanê, em ji jiyînê ditirsin. Çima, çi ye qesta me di vê jîyanê de? Em bo çi li vir in? Tim xem e qey? Ewqas melankolî jibo çi yan jibo kê ye? Êş û elem, û dem.. Sibehekê em radibin û dibînin tofan vekişîyaye, her tişt qedîyaye: Çivîk li ezmanê şîn difirin, perperok baskên xwe dirêj dikin, hetanî ewran vedikin. Dem bi dem hene êş û elem, lê ma ne Horatius gotiye ''carpe diem.'' Em di dema niha de bimînin, di dema niha de bijîn û xeman nexwin zehf. Can bi janê çêdibe çinku û di dawîyê de herkes dimire. Rûken Parîl Hûn jî dikarin not, nivîs, mektûb û fotog...

Ji sala 2025an, 3yê Nîsanê bû îro. Ez û birê min bi hev re li Semsûrê, bi navê xwe yê resmî Adıyaman, çûn dikaneka xemla dîwaran. Hêleka dikanê mîna atolyeyê bû bo kar û xebatê, hêlek jî bi wêne, neynik û rolyefên çarçovekirî hatibû xemilîn. Xesûya birê min ji xwe re li kursê çêkirina rolyefan hîn bibû û ji rolyefên destê xwe yek jî dabû birê min. Seba em bo wê rolyefê çarçoveyeka pir xweş bikirin û dîwarê mala birê min bixemilînin em çûn wê dikanê. Dema dikandar û birê min ketin sohbeta kirîn û firotinê min bala xwe da neynikan. Bala birê min jî ji sohbetê çû ser du rolyefên çarçovekirî. Min dî birê min go ''Eva her du rolyefên çarovekirî çiqa xweş in. We seba firotinê danîne vir yan seba ku milet bibîne?'' Dikandar sekinî, bi rûyekî kenşikestî go: ''Na em nafroşin, em nafroşin wan.. Pêşîya depremê du kesan anîn ku em çarçove bikin. Me çêkir, ew ro va ro li benda xwedîyên xwe ne; me qêmîş nekir em bidin hinekan yan jî rakin daynin cîhekî din.'' Di ser w...